Escapisme

Ik heb zojuist, zoals ik gelukkig nog meerdere malen per jaar kan doen, een tiendaagse reis door Gods eigen land, la douce et belle France, kunnen maken.

Een busreis in goed gezelschap, zonder krant, TV of media, en bijna zonder achterklap, maar niet zonder technische of organisatorische avonturen. Een busreis zonder dat we voortdurend met het kleinzielig gedoe van en in dit apenland geconfronteerd worden, en waarbij we steeds nieuwe prachtige landschappen en kunstwerken kunnen ontdekken.

Iedere keer kom ik met groeiende tegenzin terug. Ware het niet dat ik bijna zeventig ben, en de administratieve rompslomp van een verhuis niet meer wil of kan aanpakken, ik vertrok zonder verwijl naar een huurhuisje in een verloren hoek van de schitterende Quercy, de Périgord of de Dordogne. Zonder krant, zonder TV en zonder telefoon.

Mogelijks het paradijs op aarde, hoewel de soms totaal onbeschaafde Britten de regio ook al jaren geleden ontdekt hebben.

Vroeger droomde ik ook wel eens van Toscane en Umbrië, maar daar wonen te veel Italianen en ik ben de lingo niet machtig.