Een citaat : "Maatregelen die echt zoden aan de dijk zouden brengen, zoals de verplichte invoering van auto's met hybride aandrijving, een verveelvoudiging van de prijs van motorbrandstof, ook voor vliegtuigen, en het veralgemeend gebruik van kernenergie, blijven uit of worden om ideologische redenen tegengewerkt. Een aanzienlijk deel van de industriële productie bestaat uit wegwerpverpakking en uit goederen voor eenmalig verbruik of die bij het geringste defect onherstelbaar zijn. Talloze producten worden kunstmatig en uit zuiver commerciële redenen modegevoelig gemaakt en vroegtijdig vervangen. Kortom, dit is een onverbeterlijke verspillingsmaatschappij. In deze sectoren duurzaamheid verplichten, zou een enorme besparing van energie en grondstoffen betekenen."
Hij zegt dat het ombuigen van de huidige evolutie naar een niveau van minder welvaart slechts zal gebeuren onder druk van extreme omstandigheden : "dramatische klimatologische toestanden, epidemieën, algemene schaarste van drinkbaar water, voedsel en grondstoffen, misschien zelfs een kernoorlog. Een thema waarop eindeloos kan worden gefantaseerd."
Ik vrees dat de man gelijk heeft : geen regering durft in normale omstandigheden de nodige maatregelen opleggen ; geen onderneming zal iets doen zolang de winst niet onder zware druk komt.
De auteur verwijst ook naar "De grenzen aan de groei", het rapport van de Club van Rome uit 1972, dat deze onomkeerbare evoluties al voorspelde.
De auteur verwijst ook naar "De grenzen aan de groei", het rapport van de Club van Rome uit 1972, dat deze onomkeerbare evoluties al voorspelde.
Ik citeer uit dat rapport : "Velen ... komen op grond van steeds meer en redelijk objectieve bewijzen tot de conclusie van de biosfeer als bewoonbaar gebied voor organismes eerder in tientallen jaren dan in honderden miljoenen jaren gemeten moet worden. Dat is geheel de schuld van onze eigen menselijke soort." en : "Terwijl de technologie snel kan veranderen, veranderen politieke en sociale instellingen meestal zeer langzaam. Verder veranderen zij nooit in afwachting van een sociale behoefte, maar alleen als reactie herop."The "end times", voor dat begrip echt populair werd. Het rapport had tijdelijk een diepgaande invloed, maar werd - ten onrechte - gaandeweg vergeten (met als drogreden zijn technische mankementen : het liep ook allemaal niet zo snel ...).
Nu, 35 jaar later, is de toestand veel ernstiger geworden - we hebben de profetische stem van het rapport niet meer nodig. We zien het voor onze ogen gebeuren.
En het moet mij van het hart, al die welgemeende persoonlijke initiatieven of timide overheidsmaatregelen zijn niets meer dan doekjes tegen het bloeden. We lopen met onze ogen open de ondergang tegemoet, tenzij de technologie op zeer korte termijn spectaculaire oplossingen aanreikt. En hoe waarschijnlijk is dat ?
No comments:
Post a Comment