Stemrecht, geen stemplicht !

In deze aanloop naar de verkiezingen van 7 juni wordt het uiterst moeilijk geen bijtende commentaar te geven op onze politieke hogepriesters, stamhoofden en kermisattracties. Nee, ik meen het, sommige van die heerschappen hebben zelfs moeite het niveau van een kermisattractie te evenaren, terwijl ze van zichzelf denken dat ze de onmisbare redders van het vaderland zijn. Soms lijkt de keuze van een bril of een haartooi belangrijker dan het "programma".

Daarenboven denken de meesten van die schare "geroepenen" dat de kiezers onnozele tisten zijn die alles vergeten wat hun gezegd en beloofd wordt, of wat hen aangedaan werd. En soms hebben ze nog gelijk ook. Meerdere van die "dames en heren" bezitten dan ook de kunst om zich om de zoveel jaar bijna onherkenbaar te vervellen - en, ik kan de pointe niet laten - ons te vervelen.

Ik vind het schandalig dat stemplicht nog altijd bestaat. Stemrecht is een heilig recht, stemplicht is een aberatie. Ik ga in geen geval stemmen op 7 juni : ik heb een geldige reden om mijn "plicht te verzuimen" en ben daar blij om. Moedig is anders, maar alla ...

Ik ben er ten andere van overtuigd dat, wie er ook gekozen wordt, hij of zij zijn (haar) best zal doen om de zaken verder in de soep te helpen draaien. Ja, natuurlijk zijn er uitzonderingen, en natuurlijk zijn die uitzondereringen verspreid over bijna alle "partijen". Spijtig genoeg is hun invloed bijna nihil, want zij verdedigen waarden en principes, die eigenlijk, in het politiek correcte Flaanderen, zelfs niet meer aan bod mogen komen.

"Doe de stemtest" in De Standaard is een mooi voorbeeld. 36 vragen over regeltjes ; geen enkele over waarden : waarden werden wetens en willens uitgesloten, want we weten allen dat waarden subjectief en onbelangrijk zijn.

En neen, ik denk niet noodzakelijk aan "confessionele" partijen. Mochten sommige linkse partijen hun waarden niet vergeten zijn, ze zouden nooit in hun huidige moeras verzonken zijn. Dat is tenminste mijn overtuiging.

Alla, ik heb mijn venijn weer eens gespoten. Hopelijk kan ik mij nu van verdere commentaar onthouden over dit zielig circus.
op Monday, May 04, 2009
Labels: , ,

3 comments:

jah wah deh said...

Er was eens een totaal onbekend politiekertje dat deserteerde van een "traditionele" partij (nr 1) naar een "nieuwe" partij (nr 2), waar hij er in slaagde verkozen te worden.

Later besliste hij dat die partij (nr 2) toch niet je dat was en liep weer over naar nr 1.

Groot rumoer, want partij nr 2 zou belangrijke financiële voordelen gaan verliezen en doet zich voor als de vermoorde onschuld (een van haar specialiteiten : het Calimero effect).

Het politiekertje had de gevolgen van zijn euvele daad niet voorzien en keert een paar weken later met hangende pootjes terug naar partij nr 2.

Ingewikkeld ?

Ik had van dat politiekertje nog nooit gehoord maar het gemak waarmee hij kar, vest en kazak keert voorspelt hem een zeer prominente en brilliante politieke carrière.

En dat is het woord waar het om draait : niet algemeen belang, maar carrière.

Bah !

May 5, 2009 at 10:48 AM
Pablo Carpintero said...

Voor één keer ben ik het volledig eens met een "Commentaar" in De Standaard :

"... parlementsleden zijn geen werknemers van een partij, al gedragen sommige partijbonzen zich wel zo. Parlementsleden zijn gekozenen van het volk. En de politiek is geen vrije markt. Gekozenen of kandidaten die zich laten kopen en terugkopen, prostitueren zich politiek, zijn morgen omkoopbaar door anderen, minachten de kiezer en verdienen geen stem. Geen enkele. Zo simpel is dat".

En voor mij zijn de partijbonzen die zulke zaakjes regelen geen haar beter en verdienen ze de minachting van het volk.

May 6, 2009 at 9:59 AM
pablo said...

Ook niet mis :

"Wat bijblijft, is stilaan een gênante verloedering van het parlement en vooral van het politieke engagement van de volksvertegenwoordiging. Of de partijen grijpen snel zelf in, of de Kamer verwordt tot een parkeerstrook van een paar zonen en dochters van, aangevuld met wat verwaaide idealisten, gebuisde of in de oppositie verzeilde kandidaat-ministers, en hoe langer hoe meer nobody's. Daarin is Vijnck een icoon - opzoeken in Van Dale, Dirk, bij de 'i' - voor deze tijd. Hij symboliseert de nietszeggendheid, het betekenisloze, het amorele en zelfs groeiend apolitieke karakter van dit parlement."

http://www.demorgen.be/dm/nl/2462/Standpunt/article/detail/842896/2009/05/05/Intriest.dhtml

May 7, 2009 at 8:26 AM

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)