Alice Nahon

"'t is goed in 't eigen hart te kijken ...". Ja, die Alice Nahon.

Er verscheen een nieuwe biografie van de nu zo goed als vergeten dichteres. Het nieuwe boek word besproken door Marc Reynebeau, een historicus die ik meestal erg te pruimen vind.

Hij schrijft : "Sommige katholieken en Vlaamsnationalisten zagen in dit 'kwijnmeisje' met haar melancholische, soms larmoyante verzen een symbool van christelijke aanvaarding en trouw aan de Vlaamse volksaard. Ze exploiteerden dat imago om ideologische en niet om literaire redenen. Dat ze een mooie, jonge vrouw was, blijft een relevant argument voor de meestal bejaarde heren die dat imago vandaag nog altijd verdedigen.

Nahon koos een traditionalistische vorm, haar manier van verzen schrijven is vaak onbeholpen, inhoudelijk heeft ze weinig meer te bieden dan stichtende lesjes.

Dat ze vrijwel nooit stellingen over de dichtkunst innam, wijst erop dat ze nooit diep nadacht over de zin van haar poëzie. In de literaire canon heeft ze nu geen plaats meer."

Zie : http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=EK232CD6&word=alice+nahon.

Een zin trof me : "Ze exploiteerden dat imago on ideologische en niet om literaire redenen". De schrijfster en haar critici waren inderdaad politiek correct in hun eigen tijd (hoewel niemand toen die uitdrukking kende).

Over hoeveel schrijvers en schrijvelaars van nu kan en moet nu niet juist hetzelfde gezegd worden ? Hoevelen van hen zullen vijf en zeventig jaar jaar na hun dood nog in de "literaire canon" staan ?

En nog iets : zou het louter toeval zijn dat ook Nahon's meestal uitgesproken katholieke tijdgenoten uit de canon verdwenen zijn, terwijl de - in die tijd uitzonderlijke - vrijzinnige schrijvers nog altijd geroemd worden ? Geroemd worden ze nog wel, maar gelezen worden ze ook niet meer, en gekocht (het ultieme compliment aan een schrijver ?) zeker niet. Ik zie een eenzame uitzondering : Willem Ellschot.

Ik herinner me dat ik een paar jaar terug "De harp van Sint Franciscus" van Felix Timmermans, een van de lievelingsschrijvers uit mijn jeugd, probeerde te herlezen. Ik ben geen bladzijde ver meer geraakt. Alleen de allergrootsten weerstaan de tand des tijds.