Kindersterfte vroeger

In het begin van de 20e eeuw was het nog een vrij gewoon zicht. Een vader die met een heel klein lijkksitje onder de arm even de kerk binnenstapte en dan met zijn lichte last tevoet naar het kerkhof trok. Veel meer ceremonie was er vroeger niet wanneer een pasgeboren of een paar maanden oud bloedje overleden was. Maar ook het sterftecijfer van opgroeiende kinderen lag aanmerkelijk hoger dan vandaag.

Gelukkig heeft de medische wetenschap zich gaandeweg gewapend tegen een gamma kinderziekten die voorheen ieder jaar hun tol eisten : kroep, kinkhoest, mazelen, pokken, stuipen (seskes), tering, roodvonk en andere meer. Onze grootmoeders en overgrootmoeders hadden een heilige schrik voor alle besmettelijke ziekten. Nog lang nadat de dokters deze ziekten konden bestrijden, zag men toch alle moeders van het dorp op Pinksteren naar St Cornelis toestromen, want van hun ouders en grootouders hadden ze gehoord hoe wreed de dood kon toeslaan.

Enkele statistieken :

Van 1705 tot 1754 waren er in Pamel 2070 geboortes ; meer dan 30 % van de geborenen werd geen twaalf jaar.

Van 1809 tot1842 werden in Pamel 2541 geboortes geboekt ; nog altijd werden 23 tot 24 kinderen op honderd geen twaalf jaar oud.

Van 1885 tot 1904 werden 1953 geboorten opgetekend te Pamel : nog steeds stierf 22 % van die kinderen voor twaalf jaar.

Weinig verbetering in zowat tweehonderd jaar tijd ... Maar na de tweede wereldoorlog is het roer finaal omgeslagen : zuigelingensterfte wordt nu gemeten in pro mille, en ligt bij ons onder tien promille, of onder 1%.

Hoe hard moet het leven geweest zijn van die mensen. Ik heb een moeder gevonden die negen van haar elf kinderen naar het kerkhof droeg voor ze zelf stierf ... En de mensen moesten kinderen "maken" - enkel zo konden ze een redelijke mate van zekerheid hebben dat ze niet zouden omkomen van misere toen ze niet meer konden werken.

Nogmaals uitsluitend geput uit : "Historisch Mozaiek" van Gerard Van Herreweghen , DF-Klokje 1987.

De mooie ouwe tijd ? Jaja ...