Grenzen

Marc Reynebeau in "De grenzen van de taalgrens" :

"Steden groeien en ze doen dat steeds harder. Daarom telt de Brusselse agglomeratie sociologisch nu ook al ruim zestig gemeenten, veel meer dan de negentien die ze administratief omvat. Mensen willen zich in een urbane ruimte vrij bewegen, bijvoorbeeld omdat ze op zoek zijn naar wat groen. Maar dan nemen ze niet alleen hun geld mee, als ze dat hebben, wat leidt tot stijgende grondprijzen (dat is nu eenmaal de tol van de vrije markt), maar ook hun taal.

En die taal is niet langer alleen het Frans. Die Nederlandsonkundigen zijn al lang niet meer uitsluitend arrogante seigneurs uit Brussel, maar net zo goed Engelstalige diplomaten, Duitse managers of haveloze asielzoekers. Daarom heeft het geen zin om bij het oude historische trauma te blijven kamperen.

Of men het graag heeft of niet, Vlaanderen is zeker in zijn steden en aan zijn grens met Brussel heel wat multicultureler en meertaliger geworden dan de illusie van de Vlaamse homogeniteit doet vermoeden. Een heimwee naar vroeger zal daar niets aan verhelpen. Zoals het vasthouden aan de eigen interpretaties van elke taalregeling wel goed is voor het intellectuele comfort, maar de Vlaamse communautaire onderhandelingspositie niet versterkt, maar integendeel verzwakt."

Spijtig genoeg - maar wel begrijpelijk - is het ganse artikel alleen toegankelijk voor de abonnés : http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=B41S0KF7.