Chateau Neercanne

Vanavond was ik uitgenodigd op het afscheidsdiner van een ex-collega op chateau Neercanne, het "enige terassenkasteel" in de Nederlanden op de Belgisch-Nederlandse grens.

Ik heb het genoegen gehad in mijn vorig leven enkele keren in dat restaurant te mogen vertoeven, en het blijven aangename herinneringen, zowel wat betreft het gezelschap, het eten als de betoverende omgeving.

Ik had ook een bijzonder goede band met de collega die nu op zijn beurt met pensioen gaat. Hij was een echte globetrotter, een onuitputtelijke bron van sterke verhalen. Met hem heb ik ook enkele avonturen in de VS en Mexico beleefd. Toch heb ik afgezegd. Bygones are bygones, en acht jaar is een lange tijd.

Ik ben nooit een liefhebber van afscheidparties geweest (ook niet voor mezelf - ik denk dat bepaalde personen op de personeelsafdeling van mijn vroegere werkgever daar nog kunnen over meespreken) : ik vind die net iets te artificieel, zoals ook verjaardags- en nieuwjaarsfeesten. Old soldiers never die, they just fade away ...

Maar, alla, dit is waarschijnlijk een van de allerlaatste keren dat ik uitgenodigd geworden ben, want de mensen die ik goed kende zijn nu bijna allen op rust.

Ik dank mijn ex-collega voor zijn attentie en wens hem en zijn familie een uitstekend en vooral een gezond derde leven !