Ons ma

Vandaag, kort na de middag, zal het tien jaar geleden zijn dat ons ma overleed in haar ziekenbedje in onze living waar ze meer dan tien jaar lang zonder klachten en met bijna onblusbare levenslust gelegen had.

Hoewel ma een wankele gezondheid had werd ze 86 jaar oud, waarvoor wij de Heer eeuwig dankbaar blijven. Het troostte ons een klein beetje voor het veel te vroeg verlies van onze pa.

Wanneer ik nu eens een paar dagen niet buiten kan krijg ik al de "koude seskes", bijzonder bij donker herfstweer zoals nu. Dan moet ik er telkens aan denken dat ons ma meer dan tien jaar lang niet uit huis geweest is, niet uit huis kon, behalve wanneer ze nu en dan in het hospitaal moest opgenomen worden. Dat ze tien jaar lang bijna geen mens zag behalve haar naaste familie en de verpleging, en dat terwijl ze toch zo graag onder de mensen kwam.

Ons ma was een vechter, een voorbeeld van moed, levenslust en van diep Godsvertrouwen. Het gebeurde dat zij ons moest "opkrikken" met haar voorbeeld, terwijl het tegenovergestelde veel natuurlijker zou zijn geweest.

Al worden we stokoud, het overlijden van ons ma blijft een onvulbaar verlies in ons leven. Gelukkig hebben wij zo vele goede herinneringen aan haar en aan het prachtkoppel dat ze met onze pa vormde.

Moge zij rusten in vrede.

Margaretha Felicitas Neukermans, Okegem 8 juni 1914 - Gent 26 september 2000.

*
Onlangs vroeg een nichtje mij bedeesd hoe het kwam dat ik nog tranen in de ogen krijg wanneer ik over mijn ouders praat. Het was immers al zo lang geleden en voor jonge mensen is tien jaar, laat staan 30 jaar, een onoverzichtelijke eeuwigheid.

Hoewel ze zelf al moeder is heeft ze nog veel te leren ... Er zijn pijnen die ze nog niet kent, en hopelijk duurt het nog heel, heel lang eer ze die pijnen leert kennen.

2 comments:

Pablo Carpintero said...

Ik zie dat ik voor een stuk bijna woordelijk mijn tekst van 26 september 2009 heb herhaald. Maar sommige zaken kunnen niet dikwijls genoeg herhaald worden.

Pablo Carpintero said...

Wat ik over mijn nichtjes schreef is eigenlijk onrechtvaardig. Een van hen beleeft de nog veel diepere pijn en het oneindig verdriet van het verlies van een dochtertje.

Ik heb een verwijzing naar haar website geplaatst in de linkerkolom.