Bloedzuigers

Ik wou juist een post plegen over de ronduit dramatische evolutie in Zimbabwe, waar een van de grootste monsters van deze tijd aan het bewind is, toen ik het volgende onder ogen kreeg.

Mia Doornaert in "Uitzuigers" :

"Zimbabwe was ooit een graanschuur, maar is onder Robert Mugabe verloederd tot een land van honger en ontbering. Joseph Kabila betaalt zijn leger niet, en laat zijn troepen roven, verkrachten en moorden in Oost-Congo. In Frankrijk is deze week een onderzoek geopend naar drie andere Afrikaanse presidenten ... Ze bezitten daar namelijk een rist riante villa's en appartementen die ze onmogelijk van hun salarissen en andere emolumenten konden betalen.

Wat voor mensen zijn die leiders die hun land leegzuigen terwijl hun landgenoten doodarm blijven of worden? Die niet gehinderd door enig medeleven met die onderdanen de rijkdom van het land afromen en fortuinen oppotten?

.... In Venezuela roomt de populist Hugo Chavez de olierijkdom af om eeuwige macht voor zichzelf en zijn familie te kopen. Net zoals zovele Latijns-Amerikaanse caudillo's , te beginnen met de Argentijnse Juan Peron, houdt hij een sociaal discours en strooit hij geld uit onder de armen, die hem in ruil aan de macht moeten houden. Maar wanneer het oliemanna mindert, blijkt hoe weinig echte hervormingen en productieve investeringen er gebeurd zijn.

De bevolking van het zo olierijke Saudi-Arabië is aan het verarmen terwijl de gigantische koninklijke familie in opzichtige weelde baadt. De Iraanse ayatollahs, wier werktuig president Ahmadinejad is, verspillen het oliegeld aan het zoet houden van de bevolking in plaat van het aan moderne investeringen toe te wijzen. Het gevolg is een dramatische braindrain die de toekomst van het land nog meer belast.

Uiterst extreem is natuurlijk Noord-Korea, waar een communistische leider delicatessen uit de hele wereld per vliegtuig laat aanbrengen terwijl zijn bevolking door ongenadige repressie, honger en constante hersenspoeling mak gehouden wordt.

Er zijn gradaties in dictaturen en autoritaire regimes. In elk geval roepen de extreme gevallen, zoals Zimbabwe en Noord-Korea, de morele vraag op hoe een bevolking kan gered worden van een regime dat het land compleet failliet laat gaan.

... Het toppunt is wel dat uitgerekend de westerse wereld voortdurend een schuldgevoel aangepraat wordt voor alles wat fout gaat. Als westerse landen een dictator gaan afzetten, dan zijn ze schuldig aan imperialisme. Hebben ze normale betrekkingen met onfrisse regimes, dan zijn ze óók schuldig want dan 'houden ze dictaturen in stand'. Damned if you do and damned if you don't, heet dat.

Bij alles wat onze landen ooit fout gedaan hebben, zou het toch wel heilzaam zijn wat minder aan zelfkastijding te doen en wat meer de diverse regimes voor hun eigen verantwoordelijkheid te plaatsen. Armoede is geen fataliteit. 'Als natuurlijke rijkdommen welvaart zouden betekenen, dan zou Japan doodarm en Congo zeer rijk moeten zijn', zei Karel de Gucht terecht op de recente jaarlijkse Belgo-Britse conferentie."

Lees meer : http://www.standaard.be/Krant/Tekst/Artikel.aspx?artikelId=US23KMR1&date=20081205&demo=False.

Hoelang kan souvereiniteit nog een uitvlucht blijven om niet tussenbeide te komen wanneer miljoenen mensen verhongeren of zelfs vermoord worden ? Zijn de belangen van door en door corrupte regimes belangrijker dan het welzijn van de bevolking ?

Om olie en grondstoffen wordt gevochten ; om duizenden mensenlevens te redden is er geen inzet en geen geld. Nogmaals, de wereld wordt geregeerd door rabiate hebzucht, en door lafheid.