Vrede ?

ik heb in mijn blog al meermaals verwezen naar de zeer roerige geschiedenis van mijn streek die een groot deel van het Pajottenland en aanliggende gemeenten omvat.

Het nu zo vredig aandoend idyllisch landschap is doordrenkt met bloed.

Uit het pas verschenen naslagwerk : "Pajottenland Een land om lief te hebben" citeer ik :

"De streek is veelvuldig het schouwtoneel van intense militaire actititeit. Tijdens de middeleeuwen vormde de regio het grensgebied tussen drie grote territoria (Brabant, Vlaanderen en Henegouwen). De expansiepolitiek van de heren van deze gebieden werd dikwijls beslecht in deze grensstreek."

Maar niet alleen de groten waren aggressief : ook kleinere plaatselijke heren mochten graag een robbertje uitvechten vechten op kosten van de bevolking.

"Vanaf het begin van de 15de eeuw maakten de Zuidelijke Nederlanden, en dus ook het Pajottenland, deel uit van de Bourgondische Nederlanden. In de 16e eeuw gingen de Zuidelijke Nederlanden over op het Spaanse wereldrijk om vervolgens in de loop van de 18e eeuw een onderdeel te worden van de Oostenrijkse bezittingen. De Zuidelijke Nederlanden lagen veelal in het centrum van de twisten en oorlogen die de Europese mogendheden uitvochten. Het Pajottenland leed veelvuldig onder de militaire operaties. Vooral het laatste kwart van de 17e eeuw en het eerste kwart van de 18e eeuw vormden een triest hoogtepunt in een niet-aflatende stroom van militaire operaties. Ook de plaatselijke bevolking ondervond hiervan grote overlast in de vorm van opeisingen en vernielde oogsten tot en met totaal platgebrande dorpen."

De legers roofden en brandden en trokken verder : daarbij kwamen dan nog regelmatig hongersnood en epidemies. De soms gedecimeerde locale bevolking in haar miserabele hutten bleef hongerig achter in armoede en kou met veel plichten en weinig rechten. En het boek gaat dan nog niet in op de godsdienstoorlogen van de 16e - 17e eeuw ook met enorme verwoestingen en wegtrekkende bevolkingsgroepen. Evenmin vermeldt het de gevolgen van de Franse Revolutie, en andere minder belangrijke incidenten.

Zelfs in de 19e en eerste helft van de twintigste eeuw heeft de streek een sterke migratie gekend vnl naar de hoofdstad en naar de industriële bekkens van Wallonië. Daarenboven was er nog de seizoenarbeid en de wekelijkse of soms dagelijkse trek naar de koolmijnen in de Borinage ...

Grote kindersterfte (mensen hadden veel kinderen - die waren hun enige garantie voor hun oude dag), uitbuiting en een lage gemiddelde leeftijd (een erstige ziekte was een zeker ticket naar het hiernamaals - meestal na een zeer pijnlijke overgang en/of doodstrijd) vervolledigden het beeld.

Dat waren de omstandigheden waarin de voorouders, die ik bijna dagelijks vernoem, moesten leven en overleven.

***

Een idillysch, wondermooi landschap, mede gecreëerd door mijn voorouders, en waarin mijn zeer diepe wortels verzonken zitten. Maar indien het land kon vertellen dan zouden er zeer vele horror stories circuleren !

Wij klagen graag en veel over onze huidige leefomstandigheden, maar het overgroot deel van onze huidige bevolking leidt nu een onnoemelijk comfortabeler leven dan koningen en prinsen in de middeleeuwen. Het leven van de meeste onder onze voorouders was ronduit miserabel, maar - en dat is een grote maar - ze wisten niet beter en verwachten dus ook niet beter. Maakte dat hun miserie misschien iets draaglijker ?

***

Most of my ancestors lived in utterly miserable circumstances, and their lords and masters - in their quest for power and money - generally made circumstances much worse. Local history in my part of Belgium has been an almost uninterrupted scenario of famine, poverty and fighting between the mighty : on the back of the poor, as always. Power and greed ...