Een teken des tijds

Maandagavond keerde ik per bus terug uit de zonnige en landschappelijk schitterende Ardèche.

Onze chauffeur had er een spelletje van gemaakt om bij iedere bestemming of ieder bezoek aangepaste muziek te vinden en te spelen. Origineel, meestal amusant en ad rem.

Bij de overschrijding van de Frans-Belgische grens weergalmde de Brabançonne door de bus. De meeste reizigers reageerden niet, behalve met een "tiens, we zijn aan de schreve". Onmiddellijk nadien weeklonk De Vlaamse Leeuw en, lo and behold, de meeste reizigers zongen mee.

Nu weet ik wel dat de meeste Belgen nooit de tekst van de Brabançonne geleerd of onthouden hebben, maar in de huidige omstandigheden vond ik dat toch bijzonder pijnlijk.

Mij zul je De Vlaamse Leeuw nooit horen meezingen ! Maar ja, ik ben een "contraire" zeker ?

Hier volgt dan een versie van MIJN volkslied.

1 comment:

Pablo Carpintero said...

Ik heb het al honderden keren gezegd, en ook soms geschreven. Na de begrafenismis van mijn vader -met de Belgische vlag op zijn kist - werd de Brabançonne gespeeld, niet de Vlaamse Leeuw, en daar waren goede redenen voor.

Die redenen worden nu blijkbaar massaal vergeten door de politiek correcten wiens vaders en grootvaders massaal politiek incorrect waren : ik zou nog een ander woord kunnen gebruiken dat ook met "in" begint.

En binnenkort zullen wij - de Belgicisten - de incivieken zijn zeker?