De klokken van Rome

Omdat ik niet zo onmiddellijk iets beter kan bedenken, herhaal ik hier bijna letterlijk de post die ik bij Pasen 2009 schreef :

Lang voor we van de muziek genoten, of de godsdienstige betekenis van het feest begrepen, gingen we enthousiast paaseieren zoeken, meestal in de grote tuin van mijn grootvader zaliger in Okegem, maar dan wel in de boomgaard, niet in de groententuin die streng verboden terrein was !

De eieren werden gebracht door de "klokken van Rome", die op Witte Donderdag uit al onze kerken vertrokken en op Pasen terugkwamen vol lekkers. Nu nog kan ik ontroerd worden door het chaotische gebeier van de kerkklokken bij het "vertrek" en het triomfantelijk gelui wanneer ze "terug komen" tijdens de paasmis, nu tijdens de paaswake.

Geen paashaas die daar iets mee te maken had ! Dat is een totaal overbodige indringer, zo in het genre van de kerstman. Ik moet eens opzoeken waar die gestoorde wipper vandaan komt. Bugs Bunny misschien ? Dat is ook zo'n gluiperd ...

Het orgel zweeg ook van Witte Donderdag tot Pasen maar - om een of andere reden - vloog dat niet naar Rome en bracht dus ook niets mee terug.

Pasen was een orgie van chocolade. De viering van de verrijzenis was een verre tweede, zeker voor de kinderen. Maar het Paasfeest had ook minder aangename kantjes - daarover later meer ... Soms was er wel enige aggressiviteit wanneer er om het laatste eitje geruzied werd. Maar dat resulteerde snel in een kalmerende tussenkomst van de dichtstbijzijnde volwassene. De volwassenen zouden ten andere het eierenrapen voor geen goud hebben willen missen, en genoten minstens evenveel van het spektakel als de kinderen.

Vele jaren later zie ook nog mijn oudste nichtje - nu al meer dan dertig jaar geleden - goed ingeduffeld eieren rapen in de sneeuw in ons veredeld koertje-tuintje op de Antwerpse steenweg. Ik moet er zelfs nog ergens een foto van hebben.

Dierbare herinneringen aan vervlogen tijden, maar vooral ook aan onze overleden ouders en grootouders, en soms een nonkel of twee, die het allemaal mogelijk maakten ... En aan ons achternichtje Sterreke dat nooit eieren zal kunnen rapen maar altijd een fonkelend lichtje zal blijven in ons hart.

Pasen is ook een ogenblik om aan al onze overleden familieleden en vrienden te denken, omdat wij geloven dat zij ook allen ooit met ons zullen verrijzen uit de lichamelijke dood. Ik schreef wel "geloven" ; "weten" doe ik het ook niet.

Jullie geloven het niet ? Ook goed, wacht maar (hihi). Ik weet wel dat ik nog maar eens als een ouderwetse, conservatieve en goedgelovige zak omschreven zal worden, maar dat moet dan maar.

Nogmaals, zalig Paasfeest !