Dat is het einde ...

... dat doet de deur dicht.

België bestaat niet meer. Wij zijn te dom en te egoïstisch om samen te kunnen blijven wonen. Blijkbaar is het minuscule lapje grond dat België heet toch nog te groot om het deftig te kunnen besturen. Dat zegt meer over onze bekrompen politici dan over het land. En we zullen het geweten hebben : relatieve armoede dreigt voor de inwoners van de "deelstaten", overblijfselen van ons liliputterland.

Ik kan me nog altijd niet voorstellen dat een onverantwoorde bende randdebielen in Brussel en omstreken het aandurft een (ik geef het toe) bijna waardeloze regering te laten vallen en het land over te laten aan de volle kracht van de economische en financiële stormen die woeden op wereldvlak.

En dat voor enige gewezen Vlaamse dorpen aan de rand van Brussel, waar vijf minuten politieke moed zouden volstaan om de werkelijke toestand onder ogen te zien.

Laat die zes dorpen vallen, ze zijn toch al lang verloren door de waanzinnige toegevingen die jaren geleden al werden gedaan ; wees streng en doe geen enkele toegeving meer voor alle anderstaligen die zich elders in Vlaams Brabant gevestigd hebben. Zij moeten zich maar aanpassen zoals de Vlamingen in Wallonië en Brussel al altijd gedaan hebben.

Maar nee, de Flaamse kiezer zal waarschijnlijk op zijn achterpoten gaan staan brullen en de extremisten de wind en de winst in de zeilen geven, en de echte extreem gevaarlijke extremisten zitten nu bij de NVA ... niet bij de steeds minder gevaarlijke folkloristen van het VB.

Te laat zullen die onnozele kiezers inzien dat het ontbreken van enigerlei regering op nationaal vlak het oplossen van de ernstige problemen voor jaren, zo niet voorgoed uitstelt, en dat het enige gegeven dat zal veranderen het steeds grotere gat in onze portemonnaie en onze spaarpot zal zijn.

2 comments:

Pablo Carpintero said...

De zes randgemeenten zijn nog even Vlaams als Roger bisschop van Brugge is. Alleen ging het bij Roger sneller !

Pablo Carpintero said...

Indien we voor de franstaligen in Vlaams Brabant even veel verdraagzaamheid konden opbrengen als voor de de recentere inwijkelingen en asielzoekers elders in Flaanderen, dan was het probleem al lang opgelost.